وای عجب شهری، عجب آدم‌کشی
پـَــ نــه پـَــ ماییم و صدها دل‌خوشی

پســرانش جملگی فاســد شدند...
پـَــ نــه پـَــ در کار حق وارد شدند...

دختــران اینجا دمـا‌دم عاشـــق‌انــــد
پـَــ نــه پـَــ دنبال درس و کوشش‌اند

پــهلوانــان وطــن را می‌کــُـشنــد...
پـَــ نــه پـَــ حلوا و حلوا می‌کننـد...

مجرم و دزد و فــــراری گشتــه‌ایـــم..
پـَــ نــه پـَــ با حوریان بنشسته‌ایم..

سهم معشوقــانِ اینجـا شد اسیــــد..
پـَــ نــه پـَــ شهزاده با اَسبش رسیددیدن .
.

محض خنده بوده این شعرم همین..
پـَــ نــه پـَــ پاشو بریم زندان اوین

در چشمِ من اما چه گناهی بنهفته‌ست؟
کان شاعرِ مست از غزل‌ش دست بشسته‌ست؟
تقصیر نگاهِ شرر انگیزک من چیست
گر عاشق‌م از عشقِ من آتش بگرفته‌ست؟